Rozdział 22: Zawsze coś może nas zaskoczyć

Amidala wpadła na krzesło i uderzyła się głową o róg.  Straciła przytomność.

- Padme! - Skywalker gwałtownie podbiegł do żony, gdy zobaczył krew (Wiem, ona zawsze traci przytomność i krew. Niestety). - Spokojnie, nic mi nie jest - senator wstała i wsparła się na Wybrańcu. 

- Ale co się dzieje?! - zaniepokoił się Anakin, po czym położył żonę na łóżku i przypiął pasem - zostań tu. 

Sam pobiegł do kabiny dla gości. Najgorsze było to, że unosili się w kosmosie. Nie wiedział, czy spadną.

- Co tu się dzieje?! - wrzasnął wpadając do kokpitu. I nagle stanął jak wryty.

*** 

- Mistrzu - May ukłoniła się wchodząc do sali treningowej. Zastała tak Yodę.

- Witaj, padawanie młody. Sprawę do mnie masz - rzekł. Skąd on to wiedział? Solo nie miała pojęcia.

- Mhm... - mruknęła nieśmiało - chodzi o mojego brata. Mam wizje.

- Wizje, powiadasz. Czego dotyczą one? - spytał sędziwy.

- Widziałam go... w barze. Reccola. Dostał jakieś grosze od dorosłego człowieka i poszedł.

- Mmm... polecieć tam musisz. Znaleźć brata - stwierdził.

- I wtedy go odnajdę! - podnieciła się.

- Nie, nie. Odnaleźć go - to już trudniejsza sprawa. Znaleźć każdy może. Każdego. Ale odnaleźć trzeba sercem. Nie materialnie. Psychikę musisz jego odbudować.  A to trudne...

- Czyli co mam zrobić? - dopytywała się trzynastolatka.

- Moc poczuj. Serca użyj - Yoda zmrużył oczy - takiego treningu ty potrzebujesz. Nie szermierki. SPOKÓJ POCZUJ.

- Dziękuję - odeszła.

*** 

Anakin stał nieruchomo przez 10 sekund. Nie mógł uwierzyć w to, co zobaczył. 

Na ziemi leżała nieprzytomna Ahsoka i Obi-Wan. Ale jak? Przecież to są Jedi. Dopiero teraz uświadomił sobie, o co w tym wszystkim chodziło. To zmroziło mu krew w żyłach. Szybko pobiegł do kabiny, w której leżała jego żona. 

- Anakin...? - jego padawanka ostrożnie się podniosła, tym samum zatrzymując go w progu.

- CO WAM JEST? - wrzasnął i podbiegł do budzącej się dziewczyny.

- Wstrząs... - Obi-Wan podniósł się - statek jest zepsuty. A my w kosmosie.

- Zaraz. Idę sprawdzić do pani senator - Skywalker błyskawicznie się znalazł w kabinie żony.

- Ani? - Amidala wycierała sobie czoło wilgotną chusteczką - Wszystko w porządku? 

- Tak, jasne - przytulił ją. Cała drżała - co ci jest? 

- Chciałam ci powiedzieć... - nie dokończyła, bo do sali wparował Obi-Wan, więc Wybraniec musiał się odsunąć.

- Amidalo? Nic pani nie jest? - zaczął Kenobi.

- W porządku - odparła nieco zmieszana - zostawcie mnie...

- Jak sobie życzysz -Anakin ukłonił się i wyszedł razem z mistrzem.

***

- Witaj - jedna z kelnerek podeszła do May, gdy ta wstąpiła do baru Reccola.

Ominęła ją bez słowa. Szukała Hana... wśród tych wszystkich ludzi. Czuła się okropnie. Nie wiedzieć czemu było jej duszno i kręciło jej się w głowie. Nagle przed jej oczami ukazał się... chłopiec ze snu. Obraz się rozmazał - upadła na podłogę. Nie widziała nic. Tylko człua łzy cieknące jej po policzkach.

- Twoja rodzina was sprzedała. Sprzedała Sithom. Moc jest w tobie silna. Ale nie wykorzystuj jej do sprawiania bólu innym. Znajdź rodzinę. Brata. Uchroń siostrę. To twoja misja - w jej głowie zabrzmiał głos Yody. Nie mogła się teraz poddać. Odzyskała świat, rodzinę. A jednocześnie straciła to, co już znała.

Zamrugała oczami. Przed jej  oczami ukazał się dach baru. Wstała. Czuła siłę w Mocy. Da radę. Podeszła do chłopca. Spojrzała na niego łagodnie.

- Eee... Han Solo? - i cały spokój duszy ją opuścił. Wiadomo, że jak ktoś dostaje uniesienia boskiego na chwilę to mu odbija, też na chwilę.

- E... o co chodzi? - siedmiolatek spojrzał na nią unosząc lewą brew. Był całkiem odważny jak na siedmoilatka.

- Dobra... więc... ty jesteś Han Solo. No i właśnie chodzi o to...

- Do rzeczy - powiedział - nudzisz mnie już - i położył się na barowym stoliku.

Dość dziwny człowiek. Ale w sumie to sierota. Od siedmiu lat włóczy się po takich ruderach jak Reccola...

- Dobra. Więc to będzie dla ciebie... wielka zmiana. Właściwie na całe życie. 

- Mów, nie przeciągaj. Już chyba nic mnie nie zaskoczy - stwierdził chłopiec.

- Więc ja jestem May Solo. Jesteś moim bratem. Mamy jeszcze siostrę. Chodź  ze mną - zakończyła.

Mały Han stanął jak wryty. Jednak mogło go coś jeszcze zaskoczyć.

- Niemożliwe. Jestem sierotą.

- Zaprowadzę cię do osoby, która powie ci prawdę. Możesz mi zaufać.

Siedmiolatek spojrzał na nią niepewnie. Był zagubiony. Dobrze to rozumiała, dla niej to też był szok.

- Dobrze. Ale jak mi coś zrobisz gorzko pożałujesz - odezwał się po chwili.

___________________________

Wreszcie!!!
 Skończyłam ten męczący dziwny rozdział.  Jestem z niego mocno średnio zadowolona... nawet muzyczka Kiwi nie pomaga :( No cóż... mam nadzieję, że kolejny będzie lepszy. 
Zachowanie Hana mnie dobija... nie umiem pisać z perspektywy siedmioletniego/siedmioletniej Solo. Ale coś z tego wyszło. A tak poza tym zapraszam na mojego nowego bloga. Założyłyśmy z Foromiką: http://historia-wspanialego-stulecia.blogspot.com/  Co prawda nie jest o SW, ale i tak zapraszam :)

Dedyk dla:
Wszystkich, którzy czytają tego bloga, ale nie ujawniają się w komentarzach (jeśli w ogóle są tacy xD). Dziś zapraszam Was do komentowania!

 NMBZW!!!