Rozdział 31: "Samotność"

            Apartament, w którym miała zamieszkać Ness wraz z Nicolasem i Hanem był ogromny. Pośrodku był wielki salon o jasnych ścianach z jedną przeszkloną. Miękkie dywany, zajmujące całą powierzchnię podłogi, pachniały świeżością i czystością. Żyrandole z białej tektury jasno oświetlały pomieszczenie.

            Po lewej stronie były drzwi prowadzące do łazienki i kuchni, a po prawej - pokoje.

            Pierwszy był średniej wielkości, z pięknymi, jasnymi ścianami i jedną szklaną ( jak wszędzie). Łóżko był duże i wykonane z jasnego drewna. Miękka, puchowa poście zdobiona była przez różnorakie wzory. Na podłodze leżał długowłosy dywan. Pachniało tu szamponem do włosów i lawendą. Wielka szafa i półka nocna idealnie dopełniały klimat pomieszczenia.

            Drugi pokój był w ciemnobrązowych barwach. Panował tu bałagan gorszy, niż w schronie Ness na Coryor. Na podłodze walały się książki i narzędzia. Łóżko było w nieładzie, a na szafce nocnej spoczywały papiery i ołówek.

            Trzeci pokój – w zielonej kolorystyce – przypominał pustynię w mieszkaniu – dosłownie nic tu nie było. Jedynie szafa i łóżko. Poza tym w rogu walały się trzy papierki po cukierkach i trochę piasku.

            - No to co? Podoba ci się nasz lokal? – Nicolas minął szesnastolatkę i zanurkował do drugiego pokoju, tego, w którym panował czas „poapokalipsowy”. Rzucił się na łóżko, sięgnął po  słuchawki i zaczął coś zapisywać na brudnych kartkach.

- Eee… - zaczęła – czy ja mam tu mieszkać?

- Co? Tu? Nie. – powiedział – Twój pokój to ten jasny. Miłej zabawy. – Nałożył słuchawki na uszy i powrócił do swojej roboty.

            Nagle dziewczyna upadła. Ból w ramieniu zaczął niespokojnie pulsować. Złapała się za obolałe miejsce. Kurtka nasiąknęła krwią. Ness całkowicie zapomniała o ranie, gdy szła w kierunku apartamentu. Ale tak się tego nie zostawia.

            - Co jest? – Chłopak podniósł się z posłania i podbiegł do nastolatki. Gdy zobaczył dłoń w krwi gwałtownie się odsunął. Jego oddech stał się nierówny. Nie miał dobrych doświadczeń z tym płynem. Mimo, że się tego wstydził i za każdym razem próbował się przekonać, to i tak panicznie reagował na krew.

            - Pomóż mi…! – Wystękała. Zamiast jednak zrobić cokolwiek w tym kierunku Dane zwiał.

- Cham i głupek! – Wrzasnęła za nim. Słowa te poznała podczas walki droidów. Jeden na drugiego warczał w ten sposób. Domyśliła się więc w całym swoim geniuszu, że to nie jest pochwała.

            Nicolas odwrócił się i spojrzał bezradnie na dziewczynę. Nie mógł jej pomóc. Nie potrafił. Ale to przecież taka drobnostka!

            Co ja robię? Czy ja zwariowałem? – pomyślał. Ale jednak. Podszedł do Ness.

- Przepraszam… - powiedział – Chodź tu. – Delikatnie zdjął z niej kurtkę. Ramię nastolatki wyglądało paskudnie. Zaschnięta już częściowo krew tworzyła dodatkowy „rękaw” na ramieniu nastolatki. Zadeklarowała, że sama zmyje ciecz z ręki. Nastolatek nie protestował. Już zrobił i tak ponad swoje siły.

            Dziwne. On, Nicolas Dane był zawsze silny, wyluzowany. Zawsze był doskonałym mechanikiem. Ale jego słabość, krew, nigdy nie pozwoliła mu do końca spełniać siebie.

            - Dobra, za dużo tego. – powiedziała Ness po chwili milczenia. Wstała i udała się w kierunku swojego nowego pokoju. Mimo wszystko, to była właśnie odwaga chłopaka – przmóc swoją słabość.

            Padła zmęczona na łóżko. Mimo, że nie było zbyt późno – może jakaś osiemnasta – to była potwornie zmęczona. Straciła dużo krwi, co nie pomagało w jej samopoczuciu. Ale zyskała jedno: pomoc. Pomoc od człowieka, rozmowę. Nicolas w jakimś dziwnym procencie przypominał jej Miss, jej „babcię”. Ta drobnostka sprawiła, że powróciły miłe wspomnienia z czasów, kiedy była małą dziewczynką.

            Zamknęła oczy, a jej myśli odfrunęły gdzieś daleko w kosmos. Zasnęła.

            Tymczasem Han, zamiast wrócić do domu, włóczył się po Reccoli. Jego wzrok rzucał podejrzliwy cień każdemu, kogo napotkał. Czujność i napięcie skupiały go jeszcze bardziej.

            A czego szukał? Otóż, siedem dni temu, zostawił tu jeden ze swoich najdziwniejszych łupów. Schował go w jednym z pokoi i wcisnął w najciemniejszą dziurę, jaka tam była: pod jedną z desek. Przedmiot musiał tam być.

            Po zdobyciu kluczyka chłopak błyskawicznie wśliznął się do pokoju i zaczął obstukiwać podłogę. W końcu znalazł to miejsce. Stara, spróchniała deska skrzypnęła i po chwili dziura ujrzała światło dzienne. W jej środku znajdował się lśniący, mały przedmiot. Siedmiolatek sięgnął po niego.

            - A czego my tu szukamy? – usłyszał kobiecy głos zza siebie. Już wiedział, że ma kłopoty.

            Obi-Wan stanął przed May. To był ich pierwszy trening. Pierwszy po tym, jak May odkryła swoje pochodzenie. Pierwszy, po tak długim czasie. Oboje czuli się trochę dziwnie. Przez te kilka dni, między nimi stanął dziwny mur. Na pozór wyglądał niegroźnie – zwykłe ogrodzenie. Ale stworzenie go mogło mieć bardzo nieprzyjemnie konsekwencje. Nie ufali sobie już tak, jak dawniej.

            - No to co, zaczynajmy! – odezwał się Obi-Wan. Nałożył May opaskę na oczy i przyniósł blaster.

            - Bądź czujna. – zakomunikował, po czym wystrzelił. Solo sprawnie sparowała cios. Moc jej sprzyjała. Zanurzyła się w niej.

- Dobrze – Pochwalił Kenobi. Kolejny strzał. Kolejna obrona. I nagle, May, która zawsze była dobrą uczennicą, zrobiła coś nieprzewidzianego – zaatakowała swojego mistrza.

- Co robisz? – Obi-Wan sprawnie odskoczył do tyłu i włączył miecz świetlny.

- Ja… - Dziewczyna stała przed nim z otwartymi oczami. Jak ona mogła to zrobić? Coś się stało…?

- Przepraszam… - Do Sali niespodziewanie wkroczyła… Ness.

- Co tu robisz? – spytał Kenobi.

- Ja nie chciałam! Przepraszam!

            Dopiero po chwili, Solo zorientowała się, o co chodzi. Ten atak… czy miał coś wspólnego z nadejściem szesnastolatki? Nie… Mimo, że dziewczyna była wrażliwa na Moc, nikt nie mógł manipulować niczyimi ruchami. A jednak coś mówiło May, że ktoś nią próbował… zawładnąć. Zahipnotyzować. Czy to możliwe, żeby Ness posługiwała się Ciemną Stroną Mocy?

            Z myśli wyrwał j głos Obi-Wana, który oświadczył, że muszą przerwać trening.

- Ness – zwrócił się do szesnastolatki Kenobi – nie powinno cię tu być. Nie tak się umawialiśmy, pamiętasz?

- Ale... To nie tak.

- A jak?

            W odpowiedzi dziewczyna odsłoniła rękaw – na nadgarstku jej lewej ręki, piętrzył się znak: -V-.

            - Intuicji użyjcie, młodziki. Taak… intuicji. Ona, w połączeniu z Mocą, odwagę wam da. Rozsądek. Spokój ducha.

            Laurel słuchała Yody z zaciekawieniem. Niemal czuła tą całą Moc, o której opowiadał. Starała się skupić i uspokoić. W głębi duszy chciała być w czymś najlepsza. Zawszwe stała na szarym końcu, niedoceniana. Lata u Vouxa znacznie wpłynęły na jej psychikę.

            Będziemy walczyć jak prawdziwe Jedi! – Usłyszała głos jakiejś dziewczynki w jej wieku. Miała Lekku, jak Ahsoka. Jej twarz zdobiły paski na policzkach.

            I w tej chwili Solo zdała sobie z czegoś sprawę. Patrząc, jak jej rówieśnicy się dogadują, bawią i wspierają. Ona nie miała… w gruncie rzeczy, to nie miała nikogo. Co jej po May i Hanie, którzy, mimo, że byli jej rodzeństwem, nie potrafili jej zrozumieć, czy się z nią zgodzić. Nawet nie próbowali.

            Była strasznie samotna, krótko mówiąc.   

 ____________________________________

Wybaczcie, ale nie mam na nic ochoty. Rozdział mi się nie podoba, ale musibyć. Akapity mi wariują, zły blogger. Nie mam siły na korektę. Dobranoc.