Rozdział 33: "Przemiana"

Ness otworzyła oczy. Gdzie była? Dopiero po chwili sobie przypomniała.

Ciepłe promienie słońca delikatnie muskały jej twarz. Wokół roznosił się zapach letniego deszczu. Wielkie szyby ukazywały panoramę Coruscant. Dziewczyna była w apartamencie, który wynajęła jej Padme Amidala.

Wstała i po cichu wyszła z pomieszczenia. Miękki dywan masował jej stopy. W końcu na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech. Jeszcze nigdy nie było jej tak przyjemnie jak teraz.

W kuchni zastała ogromny bałagan. Na długim blacie stało pudełko z kawą (oficjalnie wprowadzam ludzkie jedzenie do świata SW!), czajnik, z którego jeszcze tliła się para, kilka porozrzucanych ciastek i pięć kostek cukru. Najwyraźniej Han i Nicolas jedli śniadanie. Chociaż… nie wiadomo co z Hanem. Nie widziała go od wczoraj. Może znalazł inne mieszkanie? Nie… zresztą nieważne.

– Śpiąca królewna wstała? – Zza drzwi wychyliła się głowa Dane’a.

– Śpiąca królewna? – zdziwiła się dziewczyna. – Nie wiem, ale wstałam.

– Wiesz która jest godzina? – Chłopak usiadł na kuchennym krześle. – Dziesiąta trzydzieści.

– Co macie… - Zamarła, gdy otworzyła lodówkę. Na półkach poustawiane były przeróżne potrawy: sałatki, warzywa, jogurty, napoje, wędliny (widział ktoś rzeźnika na Coruscant? XD) i wiele innych.

– Tak – wyprzedził ją Nicolas – możesz wziąć co ci się rzewnie podoba! Smacznego.

– A… ale jak? To wszystko? Wszystko mogę zjeść? – Ness zrobiła wielkie oczy.

– Chcesz kanapkę z serem i z ogórkiem? I tak, ale chyba nie wszystko naraz. – stwierdził. W sumie, to ta dziewczyna go fascynowała. Była taka… Inna. Wreszcie mógł on, Nicolas, kogoś czegoś nauczyć, a nie jak zawsze, na odwrót. 

 – Dobra. Może być z serem i z ogórkiem. – odpowiedziała. Chłopak wziął się do roboty, a po chwili na talerzu szesnastolatki leżała smaczna strawa. Dziewczyna wzięła kęs.

– Ej, to jest w sumie smaczne! Dziękuję – uśmiechnęła się. – A ty nic nie jesz?

– Jak widać już jadłem. Smacznego.

– Powiesz mi coś o tym całym… o tej Republice? – spytała po chwili. Jej wielkie oczy błądziły po całym pomieszczeniu. Dziś wyglądała mniej… Smutno. Włożyła turkusową bluzę i białą koszulkę, a do tego białe jeansy. Jej ciemne włosy opadały na ramiona.

– Spoko. A co chcesz wiedzieć?

– Wszystko, co ty wiesz. Mów.

~***~

Niebieska rzecz upadła na ziemię. Ohyda. Czerwona ciecz wypływała spod jej prawego końca. Wrzask Twi’leanki unosił się po całym barze.

Stało się. Han Solo, siedmioletni sierota, po raz pierwszy w życiu zrobił komuś większą krzywdę – odciął rękę kobiety. To było bardzo dziwne uczucie – jakby robił to już zawsze, nic szczególnego. A jednak… ja dnie jego serca kryło się poczucie winy. Ale co mógł zrobić?

Otóż przedmiotem, którego mały Solo użył do odcięcia prawej kończyny od reszty ciała był miecz świetlny. Co prawda jakiś krótki, ale działał doskonale. Ciemnozielona klinga przecięła powietrze, po czym się schowała.

– Nie zadzieraj ze mną. Nie wyjdziesz z tego cało – poinformował Twi’leankę Han, po czym uciekł. Co prawda w tym miejscu takie zdarzenia miały miejsce dość często, ale wolał nie ryzykować. A poza tym nie wrócił na noc do mieszkania. Mimo wszystko, Solo nie chciał, by Nicolas się martwił. Całkiem spoko gość z tego Dane’a. I jeszcze ta cała Ness… No nic. Lepiej wracać.

Nie zastanawiając się dłużej, mały ruszył w stronę Lotniska Transportu Krótkobieżnego.

~***~

– Hmm… Wizje ty widzisz? – spytał Yoda, siedząc naprzeciw Obi-Wana. – Na czym polegają one?

– Widzę rodzinę… dom… płomienie… – próbował skleić zdanie Kenobi. W końcu przekazał wiekowemu mistrzowi wiadomość przez Moc. Wyjątkowo dobrze mu to wychodziło. Emocje… one pomagały mu w przedstawieniu obrazów. One nim… władały. To nie była droga Jedi, ale… Nie mógł ich wchłonąć. Nie potrafił być teraz spokojny. To było zbyt ciężkie. Ale co się działo?

– Przeszłość ukazuje ci się. Pokazać coś chce. Kontrolować emocje musisz, umysł wytężyć. Mocy się poradź. Bo to, co widzisz, bardzo ważną rzeczą może być…

– Dzie… Dziękuję, mistrzu. – Kenobi ukłonił się wiekowemu mistrzowi. Rady były bezcenne, brzmiały tak dojrzale, mądrze. Na pierwszy rzut oka wydawało się to klasycznymi zagadkami Yody, ale jeśli dobrze się temu przyjrzeć…

~***~

– Co tam widzisz?

– Nic, gwiazdozbiory. – Nicolas przyglądał się niebu. Ness usilnie próbowała mu coś pokazać, ale co? – Słuchaj, może powiesz mi wreszcie, o co chodzi?

Zimny, nocny wiatr przeczesywał włosy brunetki. Jej oczy świeciły w świetle księżyca. Wyglądała naprawdę dziwnie, jakby zaraz miała się zmienić w jakiegoś potwora. Chociaż może nie do końca… Ona po prostu była dziwnie tajemnicza.

– Widzę tam mój cień. – odezwała się po chwili. – A obok twój. One przecinają światła – Uśmiechnęła się.

– Ja osobiście nic nie widzę – Dane uniósł lewą brew do góry, na co dziewczyna odpowiedziała tym samym.

– Dobra, chodź. Chcę iść spać, a na dachu wieżowca się nie da. – Jej „prymitywne” zdania rozbawiły szesnastolatka.

– Okej. Dom czeka.

~***~

May siedziała na jednym z foteli, w świątynnym korytarzu. Mistrz Obi-Wan Kenobi wezwał ją na rozmowę. To trochę… dziwne. Nigdy tego nie robił, jak już, to od razu pytał o co chodzi. W sumie nie preferował oficjalnych metod z padawanką.

Ale dziewczyna wiedziała, z czego to wynika. Teraz wszystko się zmieniło. Nawet ona, May Kenobi… Znaczy My Solo, zmieniła po części swój charakter – May Solo to już inna osoba, to już nie ta sama, rozbawiona, wiecznie szczęśliwa May Kenobi.   

– May? – Koło dziewczyny przysiadła Edeen. Jej przenikliwy wzrok pierzył ją od stóp do głów, i wywnioskował: „Coś jest nie tak. Trzeba jej pomóc”. Tyle, że Solo wcale nie chciała pomocy. Potrzebowała samotności. Teraz, tak.

– Edeen, proszę, zostaw mnie. Nie teraz.

– Ale… Chodzi o Hana. – powiedziała.

– Hana? Coś z nim nie tak? – May podniosła wzrok na dziewczynę. Jej lekko spuchnięte i czerwone ze zmęczenia oczy nagle wykazały wielkie zainteresowanie.

– Podobno… Podobno od wczoraj nie ma go w domu.

____________________________________________ 

Żyję.
Połowicznie, ale żyję. Rozdział dokończyłam dzisiaj, i dzięki White Angel mam wreszcie dobre akapity <3. Dość krótko, dla odmiany. Nie wiem, czy mam błędy, ale dzisiaj nie mam na nie siły. Mimo wszystko, jestem z tego posta w miarę zadowolona. 
To tyle. Dzisiaj dedyk dla... White i Sue. 

NMBZW!