Rozdział 26: "Tylko razem"

- Laurel! - wrzasnął Han. Ale dziewczynka go już nie słuchała. Zostawiła za sobą szepty ciężkiej, krwawej i okrutnej przeszłości. Odkąd tu trafiła, pod opiekę May i pozostałych Jedi, czuła się zdrajcą. Była kompletnie inna, ale wszystko to zamknęła w sobie. Może wszystko zakończyć za sprawą jednego, małego ruchu.

Spojrzała ostatni raz na brata. Jego oczy szkliły się łzami. Mało znał siostrę, nawet prawie w ogóle. Ale nie chciał niczyjej śmierci, tym bardziej, że czuł z Laurel wielką więź.

- Żegnaj... - szepnęła, po czym skoczyła. Solo wrzasnął głośno. Wychylił się za barierkę - Laurel znikała wśród pojazdów, ludzi i innych latających maszyn.

- Umrzesz... umrzemy... tylko razem. - poszedł w ślady dziewczynki. Jednak szybko się opamiętał i wyszedł z transu "umieramy". Skoczył, ale nie dla samobójstwa.

- Złapię... - natychmiast przestał mówić. Przy takiej prędkości ślina wlatywała mu do oczu.

Rozejrzał się. Laurel spadała niewiele niżej - była lżejsza. Wkrótce znajdą się na tym samym poziomie.

Chłopiec postanowił przybliżyć się do siostry. Rozpaczliwie machał rękoma i nogami na wszystkie strony, ale nic się nie działo. Wreszcie byli na tym samym poziomie.

- Laurel! - wrzasnął mimo prędkości, od której robiło się gorąco. - Złap!

Chwycił zdziwioną dziewczynkę za rękę, a potem za drugą. Teraz spadali wolniej.

Mała usiłowała się obrócić, czy sterować lotem, ale to było niemożliwe.

- Uwa..! - próbował krzyczeć chłopiec, ale było za późno. Wpadli na maskę jakiegoś ścigacza wgniatając przy tym nieco karoserię.

Prowadził ciemnoskóry biznesmen. Nosił srebrny garnitur wysadzany brylantami, czarne okulary i okropnie drogi zegarek.

- Co to ma być?! - wydarł się.

Speszone rodzeństwo usiadło na masce.

- Przepraszamy... spadliśmy.

- SPADLIŚCIE?! Ten ścigacz jest wart fortunę! - oburzony bogacz zatrzymał pojazd.  - Wysiadać mi, ale już! - podleciał do najbliższej platformy lotniczej.

Rodzeństwo szybko wysiadło, a mężczyzna odjechał.

- Halo! - usłyszeli głos nad głowami - Platforma lotnicza B-336 zajęta! Prosimy o zejście z jej powierzchni! W przypadku zignorowania nakazu grozi wam śmierć! - lądujący transportowiec zbliżał się do przestraszonych dzieci, a pilot wymachiwał rękoma, na znak, aby się odsunęli.

- Chodź! - tym razem to dziewczynka odciągnęła brata na bok. Znaleźli się na cienkiej platformie, okalającej okrągły budynek. Półka miała zaledwie pół metra, więc trudno było się utrzymać na powierzchni.

Han usiadł dysząc ciężko. Siostra tak samo.

- A więc... co ci strzeliło do tej pustej głowy, co? Gdybym cię nie uratował...

- Dobrze. Ale ja tylko chciałam...

- Popełnić samobójstwo?! - oburzył się.

- Nie... to znaczy tak. Ale i tak się nie przydam! - Laurel dziecinnie wymachiwała nogami.

- Dobra, koniec tematu. Musimy jakoś wrócić do Świątyni, póki jeszcze się nie zorientowali, że nas nie ma - zakończył Solo.

- Dziękuję - dziewczynka niespodziewanie przytuliła się do zdezorientowanego brata. Łzy ściekały po jej gładkich policzkach. Han objął ją czule.

- Nie jestem misiem Puchatkiem, nigdy się nie przytulam - dodał chłopiec.

- Ja też nie. Ale jak jestem w... "depresji", to tak.

Stanęli jak wryci. A potem wybuchnęli śmiechem. Jakie bezsensowne problemy stwarzają sami sobie.

- Dosyć. Chodźmy już, bo spadniemy. - powiedział brat Laurel i wziął ją za rękę. - Nie martw się, przeżyjemy.

- Ale tylko razem - dodała.

***

Ahsoka zasnęła zaskakująco szybko tej nocy. Z jednej strony to dobrze, bo się wyśpi i jutro nie zawali. Ale z drugiej strony... myślała o Luksie Bonteri. Tęskniła za nim i nadal uważała, że nie należało go tam zostawiać samego. Był samotny, pogrążony w żałobie. Zresztą nie tylko on. Anakina też coś gryzło i wyraźnie było widać. Nie koniecznie negatywnie, ale jednak był jakiś nieswój. Łatwo było to zobaczyć.  Poza tym Obi-Wan też się zmienił. Zapewne dlatego, że martwił się o May i Laurel... i nie miał z nimi kontaktu. Ale może było coś jeszcze...? 

Dziwne czasy... 

Tano przewróciła się na drugi bok i zasnęła. 

Znajdowałam się... na Naboo. Dobrze pamiętam ten dom, w którym Anakin i Padme wzięli ślub. Byłam tam sekretnym gościem. Kochałam mojego mistrza jak starszego brata... mówił mi prawie wszystko i ja mu też prawie wszystko. 

Weszłam do środka. Roznosił się tu zapach róż i świeżego, wiosennego deszczu. Wielkie kolumny z białego marmuru podpierały wysokie sklepienie zdobione wieloma kolorowymi malunkami. Wielkie, przeszklone pomieszczenie było pełne słońca. W rogu stała kanapa, nieopodal fotel i drewniany stolik. Podłoga zrobiona z jasnego drewna była przykryta miękkim, beżowym dywanem. W sąsiednim pokoju dało się słyszeć krzyk... małego dziecka. Zaraz, jak to? 

Zaciekawiona podeszłam do różowych drwi. Zobaczyłam w środku... uśmiechniętą senator Amidalę. Trzymała na rękach dziecko. Obok stał Anakin, mój mistrz. On także miał niemowlaka w ramionach...

Wtedy do mnie dotarło. Ten sen może mieć ważne przesłanie...  Padme jest w ciąży!

 Usiadłam ciężko na kolorowej sofie. To wszystko wyjaśniało - dziwne zachowanie Amidali, jeszcze na Onderonie, wtedy w szpitalu. Także niepokój Anakina o żonę. To też tłumaczy zniknięcie tajemniczego znaku z nadgarstka kobiety... "gdy spotkasz rodzinę, znak Vouxa zniknie"... tak było w przypadku Laurel, więc to musiała być prawda. 

Podeszłam jeszcze raz, by zobaczyć, czy to po prostu nie wybryk mojej wyobraźni. Niestety, oni nadal tam byli... z dwojgiem dzidziusiów. "Nie, nie, nie. To nieprawda. Anakin nie mógłby..." zaczęłam, ale właśnie sobie uświadomiłam, że to możliwe. Wziął nielegalny ślub. To już samo w sobie jest wbrew prawu Jedi, a co dopiero dzieci...

Ale ja przecież, robiłam wszystko dokładnie w tym samym kierunku... 

 Padme Amidala obudziła się rano za sprawą promieni słońca. Ciepło ogrzewały jej delikatną twarz. Uśmiechnęła się.

W pewnym sensie patrzyła na tę planetę, jak zresztą wszyscy, negatywnie. Było tutaj tak starodawnie, mało swobodnie. Ale z drugiej strony łączył ją z tym miejscem pewien... sentyment. Było tu tak... dziko, naturalnie. Przypominało to jej rodzinną planetę Naboo.

Powoli zeszła ze swojego łóżka. Mimo, iż znajdowało się w nim mnóstwo piasku wyspała się jak nigdy. Szybko się ubrała i dyskretnie wyszła na dwór.

Widok o poranku zapierał dech w piersiach. Wschodzące słońce o barwie pomarańczowej wystawało lekko zza pagórka. Wokół rozciągała się farma, dalej łąka, aż w końcu "pustynia" pól uprawnych. Zboża rosły tylko na niewielkim fragmencie, reszta dopiero co zastała zasiana, więc większość stanowiły obszary pokryte spulchnioną, ciemną glebą.

Nagle Padme usłyszała zgrzyt podłogi za sobą.

- Przepraszam, mogę jakoś pomóc? - podeszła do niej dziewczyna poznana wczoraj, siostra Olli. Miała na imię Evie.

- Nie, dziękuję... przypatruję się tej pięknej panoramie. - Amidala łagodnie się uśmiechnęła. - wschodzące słońce to widok, który pamiętamy do końca życia, prawda?

- U nas to codzienność... - podeszła do niej. - Chce pani...

- Mów mi po imieniu. - wtrąciła Padme.

- W takim razie: chcesz zobaczyć, jakie mamy tu prace na farmie? Lekko nie jest. Dbamy o zwierzęta , inaczej nie mielibyśmy co jeść - Evie poprawiła swoje różowe kalosze, odgarnęła kosmyk czarnych włosów i ruszyła przed siebie, a za nią Amidala.

Podczas pracy koleżanki senator uświadomiła sobie, ile ci ludzie wkładają w to serca i pracy. Byli zcharowani, ale robili to dla swoich rówieśników i rodziców. W końcu: czego się nie robi dla rodziny?

***

Anakin wstał pospiesznie. Zobaczył, że nie ma jego żony. Jej jedwabna piżama leżała złożona na posłanym łóżku. Nie wkładając koszulki pobiegł przez korytarz i wyjrzał za drzwi do ogródka. Może to co robił nie wydawało mu się tak głupie, jakie w rzeczywistości było? 

Wybiegł na podwórko. Zastał swoją żonę wąchającą kwiaty w pobliskim ogródku, w towarzystwie czarnowłosej dziewczyny, która karmiła konie. Odetchnął z ulgą. 

Niewiele myśląc zawrócił i w szybkim tempie wskoczył do pokoju. Na szczęście nikt go nie zauważył. 

Położył się i jeszcze przez chwilę wsłuchiwał się w mamrotanie Obi-Wana. Kenobi co chwila pomrukiwał coś w rodzaju:

"- Miło... a jak się zwie? A co podchodzi...?" i tego rodzaju bezsensowne rzeczy.

Ahsoka natomiast miała ciężki oddech, jak na sen. Może miała koszmary? Opiekuńczo na nią spojrzał.

- Jeszcze dziesięć minut... - wymamrotała, a kąciki ust Skywalkera zaczęły się unosić.

- Śpij, śpij. Mamy czas. - wyszeptał i poszedł do łazienki się ubrać.

________________________________

Przybywam! 

Dostałam weny, a ten rozdział jest chyba najlepszy w moim życiu :D Chociaż nie wiem... starałam się, aby nie było błędów i korektowałam ten rozdział 2 razy. Chciałabym podziękować Tatusiowi i Kiwi, że w swój oryginalny sposób (poprzez gadki szmatki na Hangouts) zwracały mi nieświadomie wenę i natchnienie poetyckie (XD). Niestety, jak zawsze na koniec, wena mnie opuszcza przy notce :c Ale do pisania mam zapasy, także rozdział już niedługo. 

Kto wymyślił choroby?! Głupia, jedna, się uczepiła MNIE! Dzień przed konkursem.. no cóż. Przeżyję. 

Dedyk dla:
WSZYSTKICH!!!