Rozdział 50: "Egzamin życia"

Laurel kroczyła ciemnym korytarzem od kilku dobrych minut, a nie widziała końca. Wiedziała, że jaskinia podda ją próbie. Może to będzie próba cierpliwości? A może ta przeklęta grota ma zamiar ją zamknąć w sobie, ąz zamarznie? To byłoby nawet prawdopodobne, jednak niezbyt optymistyczne.

– Ech, wszystko będzie dobrze. Zaraz wrócę . Do May. Wiem, że dam radę… – Szeptała nerwowo. Nic jednak się nie działo – tylko coraz dłuższe ciemne drogi.

W pewnym momencie jednak stanęła. Znajdowała się na rozdrożu. Ale nie było to zwykłe rozdroże. Dobrze je znała – właśnie tak wyglądało wejście do kryjówki Vouxa na Onderonie. Jeden z tych korytarzy prowadził do jego siedziby, drugi – znacznie bardziej go lubiła – był drogą do zbrojowni. Co prawda znajdowała tam czasami martwe ciała więźniów, półżywych jeńców, ale i tak ten widok był znacznie przyjemniejszy niż tron jej dawnego pana.

Ale to właśnie w tym gorszym z korytarzy zauważyła biały blask. Tam mógł się znajdować jej kryształ. Oczywiście – to miała być ta pułapka. Próba.

Powoli zbliżyła się do wejścia. Lodowe ściany zmieniły kolor z białego na ciemnoszary. W tunelu zrobiło się cieplej. Dziewczynka poczuła się znowu jak bezradna siedmiolatka, poturbowana i zmuszana do okropnych rzeczy. Czuła zapach trupów.

Jej kroki były drobne i coraz trudniej było jej iść do przodu. Możliwe, że to przez tak wysoką temperaturę – było coraz cieplej. Możliwe, że bała się wracać do przeszłości. A co, jeśli to jedyne wyjście? Widziała już kryształ. Był na samym tronie Vouxa. Wokół panowała cisza, która przerażała ją jeszcze bardziej i była wprost wisienką na torcie dla całej tej sytuacji.

Była tu. Dotknęła kryształu – tak jak myślała był wbity w siedzenie. Spróbowała siłą – nie chciał wyjść. Co mogła zrobić?

Myśl, Laurel, myśl!

Jej mózg niestety odmówił współpracy. W tej chwili była sparaliżowana strachem i myślą, że może nie zdążyć stąd wyjść. Może zostać sama i zamarznąć…

Ostatni raz z całej siły pociągnęła za mały kryształ – udało się. Odetchnęła z ulgą, przyglądając się zdobyczy – był to błyszczący przedmiot wielkości mniej więcej małej marchewki. Zacisnęła dłoń i spojrzała za siebie. Teraz wszystko wyglądało inaczej – tunel był jasny, a ściany zrobione z lodu i śniegu. Temperatura opadła, a cała ta sceneria nory Vouxa jakby „została włączona”, gdy tylko Laurel wyjęła z tronu kryształ.

Niestety nie cieszyła się zbyt długo, bo jaskinia zaczęła się trząść , a grudy lodu spadały z sufitu. Oczywiście po wyciągnięciu jednego małego kryształ u całe pomieszczenie się zawali – jak w filmie „Zdobywca Coruscant”, który oglądała kiedyś z Hanem.

Pobiegła do wyjścia, a tuż za nią spadł wielki, lodowy blok, sprawiając, że ziemia pękła i w pewnym miejscu rozdarła się na pół. Solo musiała gnać przed siebie. Musi zdążyć.

~***~

Na twarz May wstąpił szeroki uśmiech, gdy Binni Ori, młody Gunganin, wybiegł z jaskini. W dłoni trzymał mały, świecący przedmiot.

– Brawo! Wygląda na to, że jesteś pierwszy. – wykrzyknęła, podbiegając do chłopca. – Teraz jeszcze tylko cztery osoby.

Evil podszedł do nich, obracając swój blaster w dłoniach. Wyglądało to bynajmniej nie przyjaźnie, a Binni postąpił krok do tyłu. Trzynastolatka przewróciła oczami, żywiąc ogromną nadzieje, że Laurel szybko tu przyjdzie i że ta głupia „współpraca” wreszcie się skończy.

– Straszysz go, Evil. – mruknęła.

– Kto, ja? Daj spokój, to jeszcze nic. Mój mistrz, jak nie wstanę na czas na trening, przybiega do mnie do pokoju z mieczem świetlnym. Wtedy…

– Kto jest twoim mistrzem? – Zmarszczyła czoło.

– Quinlan Vos.

Aha, to wszystko wyjaśnia. Ponoć jaki mistrz, taki uczeń, więc… May nie miała najmniejszej ochoty poznawać Vosa. Wystarczyło jej problemów – jakby to zebrać do kupy była na cholernym dnie. Nie mogła nic zrobić przez tą beznadziejną misję, martwiła się o Laurel, ale nie mogła jej pomóc, Ness i Nicolas wyruszyli na poszukiwania Obi-Wana i Anakina, Ahsoka nadal była nieznaleziona… To ją przerastało. I jeszcze ten Theed – chyba większego idioty nie spotkała. Działał jej na nerwy (jak Kai na Kelly… Musiałam dodać, Vanessa xDD) i najchętniej utopiłaby go w tej jego obrzydliwej czuprynie mokrych od śniegu blond włosów.

Następne pół godziny minęło zaskakująco szybko – Ori opowiadał May o swoich przygodach w jaskini, Evil poszedł zbadać teren (Dzięki, o Mocy!). Pojawiali się nowi adepci – swoje zadanie wykonało już troje z nich: Alla Undura i Keen Marus dołączyli. Nadal nigdzie nie było Laurel, co nieco niepokoiło Solo, ale cóż. Każdy ma swoje próby i musi jej przejść.

– Jesteśmy tylko we troje. Brakuje Laurel i Helen. – Zmarszczyła brwi Togrutanka Alla.

– Na pewno zaraz się pojawią – odparła uspokajającym głosem May, jednak w duchu denerwowała się jeszcze bardziej niż dzieci. W końcu miała siostrę – a teraz mogła ją stracić. Niezbyt przyjemne uczucie.

– May! – usłyszała za plecami i gwałtownie się odwróciła.

– Laurel! – Siedmiolatka wyglądała na bardzo zmęczoną, ale spełnioną. Jej biała kurtka miała kilka zaciągnięć, a sama dziewczynka kilka zadrapań, ale ogólnie nie było źle. – Tak się cieszę!

Przytuliły się mocno. Po chwili dopadli ją pozostali adepci, ściskając mocno.

– Została Helen. – mała Solo spojrzała z niepokojem na prawie całkowicie zamarznięty już wodospad. Młodziki byli zintegrowaną grupą i wzajemnie się wspierali, a odejście jednego z nich  byłoby wielką stratą dla całej grupy.

– Nie martwcie się, na pewno przyjdzie. – mruknął Keen, grzebiąc w śniegu. Nikt jednak nie mógł się z nim zgodzić, bo mimo młodego wieku rozumieli, że nic nie jest na pewno. Nie ma czegoś takiego jak przypadek.

~***~

Ness stanęła twarzą w twarz ze Scarem. Miała cel i plan. Nie zamierzała się bać i nie bała się sprzeciwić.

– Siostrzyczko, posłuchaj. To jest nowa era. Rozpoczniemy nową epokę – stworzymy imperium, któremu podporządkowane będą wszystkie planety w całej galaktyce! Będziemy niezwyciężeni. – zmarszczył czoło, jeszcze raz próbując wytłumaczyć Anastazji zyski, jakie będzie miała z przyłączenia się do Vouxa i jego.

– W takim wypadku będę działać w rebelii. Więcej – będę dowodzić rebelią. – odparła.

– Jesteśmy rodziną! – Mężczyzna złapał szesnastolatkę za ramiona, ale ta się wyrwała.

– NIE JESTEŚMY RODZINĄ. Mam ci przypomnieć, co się działo przez te szesnaście lat? Gdzie byłeś, kiedy cierpiałam? Gdzie byłeś, kiedy codziennie walczyłam o życie? Kiedy moja psychika była na skraju wyczerpania? Ukrywałeś się w swojej norze razem z tym durniem Vouxem. Dopiero gdy Jedi mnie znaleźli…

– To znaczy, że jesteś Jedi? – Jego oczy niebezpiecznie zabłyszczały.

– Skąd. Jedi mają porąbaną ideologię, z którą się w ogóle nie zgadzam. Ja idę swoją drogą. I pozwól mi decydować samej, co robię. Pozwalałeś mi na to przez szesnaście lat. Teraz mam prawo do podejmowania decyzji bez ciebie. – Wypaliła, zaciskając pięści.

– Voux – odezwał się Scar – Niestety nie mamy wyjścia. Przepraszam, Nessie. Nie chciałem tego robić, ale jesteś zbyt uparta.

Źrenice Alex powiększyły się dwukrotnie, a oczy zabłyszczały od łez. Czy oni chcieli ją zabić? A może torturować? Kto ich tam wie. Chciała się jeszcze raz spotkać z przyjaciółmi. Ale cz to jest w ogóle możliwe?

Jej rozmyślania przerwał straszliwy ból w ramionach. Metalowe maszyny ścisnęły ją niemiłosiernie w miejscu, gdzie znajdowały się bicepsy. Następnie została popchana przez długi korytarz o kamiennych ścianach. Nie pamiętała zbyt wiele – ból był zbyt przerażający, aby mogła skupić się na czymkolwiek innym.

Trafiła do dziwnego pomieszczenia...

____________________________
Wiem, że jestem okropna i kończę w takim momencie :D Wesołego Nowego Roku! Dziś mam dobry humor i słucham fajnych piosenek, więc może zdobędę trochę weny na nn xd Błędów nie chciało mi się poprawiać. 
NMBZW!