Rozdział 30: "Spotkanie"

Ness pędziła przed siebie dusząc ciężko. Po wyjściu z autobusu miała dotrzeć do starej bazy Rebelii. Miejsce to było szare i ponure, ale tam nikt nie mógł zobaczyć Anakina, Obi-Wana, May i Ahsoki, którzy – jak mówiła Amidala przy kolacji – są rycerzami „Jedi”. Kimś, kto używa Mocy i swoich umiejętności, by przywrócić pokój w Galaktyce. To bardzo zastanawiało dziewczynę. Czym jest „Moc”? Czy możliwe, żeby to była ta niewidzialna siła, która odstraszyła wilki?  Nie, co za głupoty. Zwariuję myśląc w ten sposób – mamrotała pod nosem. Moc w niej? To bardzo mało prawdopodobne. Życie nastolatki było totalną porażką, a nie „misją Jedi, ratowaniem świata”.

Z myśli wyrwało ją bliskie spotkanie ze starą, blaszaną ścianą.

- Au... - mruknęła i podniosła się z ziemi.

- Dotarłaś! - ucieszył się Anakin, który stał tuż nad nią.

- Mhm... - odparła nieśmiało - Tylko z bolesnymi skutkami.

Jedi spojrzał na nią zdziwiony i ruszył w głąb opuszczonej fabryki, w której odbyło się spotkanie, i która stanęła na drodze Ness. Wkrótce ukazała im się niewielka sterta desek, na której siedziała Ahsoka. Niżej, na prowizorycznej ławce, siedziała Padme, a obok Han i Laurel. Nieopodal stały jeszcze dwie postacie.

            Pierwszą z nich była dziewczyna o jasnych blond włosach, sięgających jej do łopatek. Oczy nastolatki były głęboko niebieskie. Jej blada cera pięknie się zgrywała z niebieskim strojem, który założyła na siebie. Przy pasie dyskretnie zwisał miecz świetlny. Czy to była kolejna Jedi?

            Drugą osobą był wysoki brunet o ciemnych oczach. Sprawiał wrażenie wyluzowanego, ale Ness czuła coś, co mówiło jej, że on wcale nie jest szczęśliwy. Tak jak ostatnio wyczuła dobro w Padme. To było coraz dziwniejsze.

            - Nicolas Dane, Edeen Baker – przedstawił „obcych” Anakin. W sumie obcy byli wszyscy tu obecni…

            - Po co tu jestem…? – Spytała nieśmiało.

- Ness… - odezwał się Obi-Wan. -  Musisz wiedzieć, że jesteś tu nielegalnie. Znaczy, że nie powinno cię tu być, ale jednak jesteś. My tego nie negujemy, ale rada Jedi nie chce cię widzieć. Co oznacza, że nie możesz się pokazywać politykom. – wyjaśnił.

            Dziewczyna bacznie się przyglądała wszystkim obecnym w opuszczonej hali. Akoś nie przeszkadzała jej „nielegalność”. Bardziej była ciekawa, czemu stoi w tym miejscu z tymi osobami.

            - Dobrze, ale nie mogę… ja was nie znam! – upomniała się. Nie było to złośliwe ani gniewne stwierdzenie. Po prostu strach i niekontrolowane emocje wyzwalały w niej taki głos. A mimo to „drużyna” odebrała to jako… groźbę? Pretensję?

- To znaczy... – Zawahała się. Miała się tłumaczyć? To okropne, jak nikt cię nie rozumie. Nie wiesz, co masz powiedzieć. Na szczęście sytuację wyratował Nicolas.

            - No to się poznajmy. – Podał rękę dziewczynie. Ta nieśmiało odwzajemniła uścisk dłoni. Uśmiechnęła się pod nosem.

            Jeśli spojrzeć na to z góry, po raz pierwszy poznała kogoś „naprawdę”.  Jedyną osobą, którą znała w dzieciństwie, była pani Miss. Staruszka, która nauczyła ją mówić, czytać, liczyć, pisać… dała jej miłość. Ness codziennie przychodziła do niej, by przynieść zdobyte jedzenie w zamian za lekcje. Ale wszystko się skończyło, gdy dziewczyna miała 9 lat. Nagła śmierć, smutek… dziewczyna pogrążyła się we wspomnieniach.

            - Pamiętaj, moje dziecko… - Miss zaczerpnęła łapczywie powietrza przez stare płuca. – Dasz radę. Musisz mówić i… robić  to, czego cię nauczyłam. A kiedyś odnajdziesz rodziców, tylko… - jej słowa zastygły w powietrzu. Nic więcej już nie powiedziała. Umarła.

            To była najgorsza chwila w życiu Ness. Ale zrobiła to, o co prosiła ją kobieta – mówiła, pisała, liczyła i czytała. Nie zapomniała tych rad. Wierzyła też, że odnajdzie kiedyś rodziców. Miłość do nich wypełniała jej serce. Dlatego też tak bardzo rozpaczała z powodu śmierci Miss. Jej „babcia” mogła powiedzieć coś więcej o rodzinie samotnej nastolatki. Jednak przez całe życie staruszka ukrywała to przed Ness.

            - Hej? Coś się stało? – Zdziwiła się blondynka o imieniu Edeen. Jej przenikliwe spojrzenie lekko wystraszyło szesnastolatkę.

            Nagle zorientowała się, że wszyscy patrzą na nią z zaciekawieniem. Co takiego zrobiła? Nie miała pojęcia.

- Przepraszam, zagapiłam się – Stwierdziła rumieniąc się.

- Dobra, przejdźmy do sedna… - Zaczął Obi-Wan, ale widać było, że robi to opornie – Więc jak już się lepiej poznamy…

- Musimy stworzyć drużynę. – Wyjaśniła Ahsoka – Naszą grupę. Jesteśmy w pewien dziwny sposób ze sobą „związani”. To da się wyczuć w Mocy. – podkreśliła Togrutanka.

            Ness, jako spostrzegawcza osoba, zauważyła, że mały Han przewrócił oczami. Czemu…? Tego już nie wiedziała.

            - Związani? Znaczy, że jesteśmy… czy tu chodzi o przeznaczenie? – Zastanowiła się szesnastolatka.

            Laurel tymczasem przyglądała się temu w ciszy. Ona, jako adept, sprawowała się znakomicie. Była niezwykle posłuszna i wierna. Lata podwładności Voux’owi nauczyły ją pokory, może nawet zbyt dużej. Skutkowało to brakiem wiary w siebie i bardzo niską samooceną. 

            - Tak, tu chodzi o przeznaczenie. – Wyrwała się nagle młodsza Solo.

             I nagle, niespodziewanie zobaczyła urywki zdarzeń…

            Może 9-letnia dziewczynka o długich, ciemnych włosach stała przed łóżkiem. W nim leżała zgrzybiała staruszka. Mała zorientowała się, że jest to scena śmierci starszej kobiety. Dziewczynka miała łzy w oczach i mówiła coś do drugiej. Wizja Laurel jednak była bezgłośna.

            Staruszka kurczowo ściskała dłoń dziewięciolatki. Mówiła coś, a w pewnym momencie zatrzymała się. Już nic więcej nie powiedziała. Przestała żyć. Dziewczynka również zastygła w ruchu. Po chwili jednak łzy spłynęły po jej policzkach. Nie był to głośny lament, rozpacz słyszalna na drugim krańcu świata. Był to cichy płacz ,zawierający milion razy więcej bólu, niż wrzask rozpaczy.

            - Więc spotykajmy się tu codziennie o 22:30. Wtedy my, jako Jedi, będziemy mogli się wymknąć. – Podsumował Anakin.

- Zgoda. – powiedziała Amidala, która dotychczas siedziała cichutko. – Ness, mam dla ciebie apartament. Zamieszkasz z Nicolasem Danem i Hanem Solo. Każdy ma swój oddzielny pokój, więc się spokojnie zmieścicie.

- Niestety pani Senator Padme nie może z nami być w „grupie”. Jest ważnym członkiem senatu. – Wtrącił Skywalker, a jego ciężarna żona spojrzała na niego z wyrzutem. Mimo to nie mogła się spierać.

            - Świetnie. – Stwierdziła po chwili ciężarna kobieta. – Więc teraz udamy się do swoich pokoi.

            To mówiąc wstała i ruszyła w kierunku pobliskiego portu LKB (Loty krótkobieżne). Nikt za nią nie poszedł, dopiero po 10 minutach Obi-Wan zebrał wszystkich Jedi i udali się do Świątyni. Zostali tylko Nicolas, Han i Ness.

            - Dobra, wraca…

- Stój! – Przerwała Dane’owi dziewczyna. Instynkt wyrobiony podczas ucieczek przed wilkami wziął górę. Czuła także te fale… mocy. Chyba tak to należało ująć.

            Szesnastolatka ostrożnie i powoli ruszyła przed siebie. Nagle laserowy pocisk przeleciał tuż koło jej ucha.

- Aaach! – Krzyknęła i padła na ziemię.

            Rozpoczął się grad pocisków. Nicolas i Han schowali się za deskami, na których wcześniej siedzieli i zaczęli odpierać atak.

            Ness natomiast skryła się za stertą worków z wapnem. Nie była przyzwyczajona do unikania przed strzałami. Głównie to ona strzelała do wilków z łuku, a zwierzęta co najwyżej biegały. Poza tym nie potrafiła się posługiwać blasterem. Celowała co prawda perfekcyjnie, ale poza tym marnie jej szło.

            Strzały nagle ucichły. Dziewczyna ostrożnie wychyliła się zza „muru”. Chciała dojrzeć, co ich zaatakowało. Zanim jednak zdążyła zrobić cokolwiek pocisk trafił ją w lewe ramię.

            Upadła. Krew rozlewała się po powierzchni ramienia i paliła ją w skórę. Czarna kurtka tylko pogarszała sytuację.

Z oddali dosłyszała krzyki Nicolasa i Hana. Musieli walczyć. Nie mogła tak tu leżeć. Wstała i pokuśtykała do upuszczonego blastera.

            W samą porę. Nad Dane’m stał jakiś dziwny robot i celował w niego bronią. Blaszak miał patykowate kończyny i mnóstwo kabli na wierzchu. Innymi słowy - droid B-1.

- Trzymaj się! – powiedziała i wymierzyła. Błyskawicznie nacisnęła spust i… trafiła. Robot padł na ziemi, a chwilę później uległ samozniszczeniu.

            Nicolas, poza kilkoma rankami i siniakami, wyszedł z tego bez szwanku.

- Dzięki – Wysapał. – Ale zmywajmy się stąd, bo zaraz przyjdzie więcej.

- Taa… - Zza rogu wyszedł Solo. Wyglądał tak samo, jak godzinę temu - Znam pewnego pilota, zabierze nas gdzie zechcemy. To niedaleko. – Rzucił niechlujnie i ruszył w stronę lotniska.

____________________________________

Wreszcie jestem! 

Od razu muszę Was przeprosić za nieobecność wczoraj, ale z pewnych przyczyn nie mogłam wstawić rozdziału. Wiem, że Ness na końcu nic nie wspomina o ranie, ale spokojnie. Jeszcze będzie. 

No, to już trzydziestka... jak ten czas leci :) 

Pocieszam, że następny rozdział jak zwykle w sobotę, więc będzie mniej czekania. Wiem, że nie jest bardzo ciekawie, ale Riordanem nie jestem i nie piszę w 100% ciekawie :P

Jeśli rozdział wydaje się za długi - nie czytajcie. Nikogo nie zmuszam, to ma być przyjemność (bo ostatnio były osoby, które nie chciały czytać. Także - nie zmuszam).

No i, to jest mój PIERWSZY rozdział pisany w Wordzie! Wiem, że nadal mam błędy, ale staram się je eliminować i poprawiać, szczególnie dialogi. 

To tyle. Rozdział dedykuję wszystkim :)

NMBZW!!!