Rozdział 18

May odpaliła silniki. Kazała Laurel  się zapiąć, po czym sama usiadła za sterami.
- Za 4 godziny na Corusant. Według tamtejszego czasu dolecimy mniej więcej o 13:30 - poinformowała Kenobi.
- Nie. Będziemy tam o 13:46. Przecież musimy jeszcze odliczyć czas na start - stwierdziła młodsza.
- Skąd ty to wiesz? - zdziwiła się.
- Lepiej zadzwoń do Nicolasa - odparła siedmiolatka.
- Czemu?
Chyba po raz pierwszy w dziejach na twarzy Laurel pojawił się uśmiech. Zaśmiała się.Teraz wyglądała o wiele lepiej.
- Domyśl się - powiedziała, ale dość kiepsko jej to wyszło, bo śmiała się jak głupia.
- Nie, no. Co tam się będę dziwić... Pierwszy śmiech od siedmiu lat - oznajmiła po czym poszła w ślady młodszej koleżanki.
 Po pięciu minutach bezcelowego śmiechu wreszcie się ogarnęły.
- Dobra. Odpalam. Au, mój brzuch - wychichotała, po czym włączyła silniki skrzydeł i silniki główne.
10 sekund później dziewczyny  usłyszały dźwięk przypominający syczenie pary.
- Jesteśmy niegenialne - stwierdziła młodsza - Weź się nie upieraj i zadzwoń do Nicolasa!
- To ty się upierasz.
- Nie. Albo, wiesz co? Ja zadzwonię.
Po piętnastu  minutach na pokładzie statku znalazł się Nicolas.
- Hej. Tak, ja też się cieszę na wasz widok. Omińmy może uściski, bo jak mniemam się spieszycie.
- Bez wywodów, proszę. Umiesz to włączyć? - marudziła May.
- Łatwizna - Dane wcisnął 3 guziczki, przekręcił 2 dźwignie i silniki odpaliły.
- Wspominałem, że przy starcie mogą wystąpić lekkie turbulencje?
- Nie. A co to znaczy? - zaciekawiła się Laurel.
- Że na siebie powpadamy.
- A myłeś się chociaż? Weź, jak ty w ogóle możesz tak mieszkać?! - głos Kenobi był zagłuszany przez wibrujące silniki.
- Tak! A ta rudera to tylko przykrywka! Ale... - nie skończył, bo w tej chwili wystartowali. Mózg nie wspominał, że turbulencje mogą osiągnąć aż tak krytyczny poziom. Pasy się urwały, a - tak jak wspominał chłopak - wszyscy na siebie powpadali (Tak, wiem. Aż 3 osoby xd).
Po 10 minutach lot się "w miarę" wyrównał.
- No dobra. Więc ja proszę o więcej informacji o was. Z tego co wiem mała to Laurel a duża May.
- Do kogo ty mówisz? - zdziwiła się siedmiolatka.
- Co...? Nieważne. No mówcie!
- May z tej strony. Tadam! - odezwała się Kenobi.
- A nazwisko? - upierał się nadal Nicolas.
- Nie mam - powiedziała prawdę. Kenobi było tylko "udawane" - nie znałam rodziców ani krewnych. Możemy o tym nie gadać? - spojrzała znacząco na Laurel.
- Popieram - odezwała się ta druga.
- Tia... myślałem, że choć raz w życiu spotkam kogoś z normalnej rodziny. Niestety. Ja też jestem sierotą... nie ma o czym gadać. Po prostu mam zchrzanioną rodzinę - wyjaśnił.
- Jakie piękne podsumowanie. A więc witamy w gronie wariatów - Kenobi położyła nogi na kierownicy, ale szybko je zdjęła, gdy statek gwałtownie skręcił.
- No, no. Widać do czegoś się przydam - Dane wklikiwał jakieś kody i nastawiał guziczki - za pół godziny będziemy na miejscu - oznajmił.
- Skąd wiesz? - przekomarzała się dalej trzynastolatka.
- Intuicja mistrza - puścił to niej oczko, a May przewróciła oczami.
- Mówiłam żeby zawołać Mózga! - mruknęła pod nosem Laurel lekko się uśmiechając.

***

Obi-Wan widział tylko ciemność. Nagle znalazł się w samym środku jakiegoś oceanu - nie mógł oddychać. Widział przed sobą trzy drogi: jasną, ciemną i... błękitną. 

- Sami wybieramy przeznaczenie. I nie można go oszukać. Wybrałeś inną drogę, niż myślałeś, że wybierzesz w dzieciństwie. Bardzo wczesnym - Kenobi usłyszał ten dziecięcy głos... roześmiany. Chciał zapytać: "kim jesteś, Ty przemawiający do mnie?", ale nie mógł. Nie oddychał już od dłuższej chwili, zaczynał się dusić.

- Pomyśl. Czy chcesz dalej iść tą ścieżką, czy skręcasz w bok? Chcesz poznać tajemnice tego dziecięcego głosu? To... - ale w tej chwili coś wyrwało go z transu - zaczął łapczywie nabierać powietrza. Nic nie wiedział.

- Gdzie jestem? - wysapał wciąż się dusząc. Mrugnął oczami, a ciemność zaczęła znikać.

- Żyjesz, mistrzu! - dobiegł do niego głos Anakina.

Znajdowali się w dużej sali... sala obrad senatu na Onderonie. No tak... ten złoczyńca z pociskami. Ahsoka, Lux Bonteri i śmierć jego matki...

- Gdzie Ahsoka? - spytał swojego byłego padawana.

- Nie wiem... mistrzu! Ledwo cię uratowałem! Wszystko w porządku? - zadał bezsensowne pytanie, które ludzie zadają w takich chwilach.

- A jak myślisz...? - skrzywił się - Gdzie Ahsoka i co z tym strzelającym gościem!

- Nie bój się, uciekł przede mną. A co do Ahsoki... ufam jej. Wiem, że sobie poradzi.

***

Ahsoka biegła ile sił w nogach - z Luksem ciągnącym się za nią - między deszczowymi uliczkami.

- Schowajmy się tu - wskazała na blachę opartą o ścianę starego budynku.

Wpełzła sprawnie pod nią i wciągnęła zdepresjonizowanego Bonteriego.

- Ale dzień. Nie płacz już - Ahsoka przytuliła się do chłopaka i delikatnie uspokoiła jego psychikę Mocą.

- Ale...

- Ciii... - Tano pogłaskała delikatnie policzek Luksa - będzie dobrze. Masz nas, dasz radę - pocieszała. Przytuliła się mocno do niego. Wiedziała, jak Bonteri się czuł. Opuszczony przez rodzinę... to znaczy nie dosłownie. Ale ona znała ten ból. Może nawet większy, niż jego.

______________________________________________________

Hej! 

Ahsoka żyje! Obi też! Więc proszę się wycofać z zamiarem ukatrupienia mnie :)

Rozdział zdecydowanie komediodramat.

Wiem, że odrobinkę to ciągnę, ale w następnym rozdziale planuję zrobić BUM.

Tak, tak. Bez spoilerów xd

Pojawił się szablon!!!

Wielkie dzięki dla:

Barriss Offee

Soni

Annie/Wiki

!!!

Dedyk dla:

Ashary!!!

(nowość)

Dedyk drugorzędny dla:

 Wszystkich, którzy mi grozili śmiercią pod poprzednim postem :)

NMBZW!!!!!!